Μαθαίνοντας από το ξυπόλητο κίνημα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο ιδρυτής του «Ξυπόλητου Κολεγίου», ενός ιδιότυπου ακαδημαϊκού ιδρύματος στην Ινδία όπου οι διδάσκοντες απαγορεύεται να έχουν πτυχίο, μας ξεναγεί στον κόσμο των εντυπωσιακών όσο και αναπάντεχων δυνατοτήτων που το ανθρώπινο πνεύμα διατηρεί ακόμα και σε συνθήκες μεγάλης ανέχειας.

Ο Ινδός Μπάνκερ Ρόι σπούδασε στα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας του, αποκομίζοντας μια εκπαίδευση που θα αναγνωριζόταν στα καλύτερα πανεπιστήμια της Δύσης. Η πεποίθησή του, ωστόσο, πως οι απλοί άνθρωποι στην Ινδία και στην Αφρική είναι πλήρεις δεξιοτήτων, γνώσεων και επινοητικότητας, άλλαξε τον εκπαιδευτικό του προσανατολισμό. Από τη θέση του δασκάλου εστίασε την ενέργειά του στη δημιουργία ενός πρωτότυπου κέντρου διδαχής για τον πληθυσμό της υπαίθρου όπου, κατά τρόπο φαινομενικά παράδοξο, διδάσκονται όσα ο πληθυσμός της υπαίθρου με έναν τρόπο ήδη γνωρίζει.

Με άλλα λόγια, ο Ρόι θέλησε να συγκεντρώσει τη γνώση που ήδη υπήρχε διάχυτη και παραμελημένη στον τρίτο κόσμο, για να την επιστρέψει στους ανθρώπους από τους οποίους εκπορεύεται και την έχουν περισσότερο από όλους ανάγκη – διδάσκοντάς τους ταυτόχρονα πώς να είναι αυτάρκεις.

Αρκετές από τις επινοήσεις ξυπόλητων και απαίδευτων κατοίκων από χωριά όπως το Ρατζαστάν της Ινδίας, προκαλούν το θαυμασμό, όπως η κατασκευή ενός φούρνου που για πηγή θέρμανσης εκμεταλλεύεται την ηλιακή ενέργεια κάνοντας χρήση ειδικά κατασκευασμένων κατόπτρων.

Λιγότερο εντυπωσιάζει η καταλυτική επίδραση που επιφέρει η συνειδητοποίηση αυτής της αυτάρκειας, στη χειραφέτηση των κατοίκων.

Ο υποτιτλισμός στα ελληνικά πραγματοποιήθηκε από την Δήμητρα Παπαγεωργίου και επιμελήθηκε από την Νικολέτα Δημητρίου για το TED.

πηγή: tvxs.gr