Ελευθερία – Αλληλεγγύη – Αυτοοργάνωση

Κυριακή μεσημέρι και στην πλατεία αρχίζει και μαζεύεται κόσμος, φορώντας τα ασπρόμαυρα κασκόλ με το κόκκινο αστέρι. Προορισμός το καμίνι της Αλεπότρυπας. Και να αργήσουν και 2-3 λεπτά δεν τρέχει και τίποτα… το σπουδαίο είναι οτι βρίσκονται πάντα εκεί… με ντάλα ήλιο ακόμα και με χιόνι, όπως και το σύνθημα που όλους μας ενώνει! Απλώνουν τα πανιά τους, το τύμπανο δίνει ρυθμό και ένας τυπάκος κάπου στο κέντρο φωνάζει:

Ζα-λί-ζο-μαιιιι, ζα-λί-ζο-μαιιιι…

έχω ζάλη, ζάλη στο κεφάλι

έχω τρέλα, τρέλα στο μυαλό,

έχω αστέρα, αστέρα στην καρδιά μου

και παντού, παντού σ’ ακολουθώ…

Και το εννοούν. Και στα εντός και στα εκτός έδρας ματς ο Αστέρας Εξαρχείων έχει κοντά τους φίλους του. Φέτος η χάρη τους έφτασε μέχρι και την Θεσσαλονίκη όπου η γυναικεία ομάδα μπάσκετ αντιμετώπιζε τον Π.Α.Ο.Κ. για το πρωτάθλημα της Α1. Νεοφώτιστη στην κατηγορία αλλά με τσαμπουκά έμπειρης ομάδας ψυλλαφίζει την κορυφή της βαθμολογίας.

Τα παιδιά στην κερκίδα είναι όλη η δύναμη της ομάδας, αυτό το παραδέχονται όλοι. Δύναμη με όλους τους πιθανούς τρόπους έκφρασης. Είναι εκεί με το ίδιο πάθος και στις νίκες και στις ήττες και στις χαρές αλλά και στις λύπες. Είναι αυτοί που “τρέχουν” την ομάδα, χωρίς παράγοντες, προέδρους και ιεραρχίες. Αυτοί που οργανώνουν τα πάρτυ, αυτοί που πουλάνε τα κασκόλ και οι ίδιοι που γυρνάνε το κουτάκι οικονομικής ενίσχυσης σε κάθε παιχνίδι….  “βάλτε κανά φράγκο για την ομάδα ρεεεεε…” ακούγεται, γιατί κάπως πρέπει να βγούν τα προς το ζήν της ομάδας (μπάλες, ρούχα, νερά για τους αγώνες, γιατροί, κλπ…) Για ευ ζήν ούτε λόγος. Οι απολαβές  των παιχτών είναι τα χειροκροτήματα, τα πειράγματα και τα αυθόρμητα συνθήματα. Αλλά η  ομορφία είναι που όλοι, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, νιώθουν οτι ανήκουν στην οικογένεια του Αστέρα. Αυτό είναι… Μια μεγάλη οικογένεια που η φιλοσοφία και η λειτουργία της αποτυπώνεται με τρείς λέξεις: Ελευθερία – Αλληλεγγύη – Αυτοοργάνωση. Τα γήπεδα στα οποία αγωνίζεται ο Αστέρας είναι ή γίνονται ελευθεριακοί χώροι με πολιτικό χαρακτήρα ανάλογο της περιοχής που εκπροσωπεί.

Το 1928 ιδρύεται ο Πανεξαρχειακός, ο οποίος συγχωνεύτηκε το 1957 µε την Υπεροχή (έτος ίδρυσης 1929) για να δημιουργηθεί ο ΑΣΕΝ (Αθλητικός Σύλλογος Εξαρχείων Νεάπολης). Το 1967 έγινε ακόμη µία συγχώνευση µε τον Λευκό Αστέρα για να γεννηθεί ο Αστέρας Εξαρχείων. Αναμφίβολα η μεγαλύτερη σελίδα του Αστέρα ήταν ο Μιχάλης Λώλος, ο «γίγαντας» πέρασε τα 50 από τα 70 του χρόνια δίπλα στην ομάδα και σαν παίχτης και σαν προπονητής, μέχρι την τελευταία του στιγμή. Στις 16/11/2010 η ομάδα «χάνει» από κοντά της τον Γίγα. Αγαπητός σε όλους, από τους ποδοσφαιριστές, μέχρι τους «Μάο – Μάο» του.  Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την προσφορά του στον Αστέρα, έτσι οι φίλοι της ομάδας τον θυμούνται αρκετά συχνά και φωνάζουν ρυθμικά το όνομα του στα παιχνίδια. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του στο παιχνίδι με τον Θρίαμβο οι φίλαθλοι, οι παίχτες της ομάδας αλλά και ο σύλλογος του Χαϊδαρίου τίμησαν την μνήμη του Μιχάλη καταθέτοντας λουλούδια δίπλα στην φωτογραφία του, φωνάζοντας από την κερκίδα  «Έχουμε τον Λώλο δεν θέλουμε τον Δώνη, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»  και κρατώντας ενός λεπτού σιγή κατά την έναρξη του αγώνα.

Ο Αστέρας έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά και μια έλξη να γίνεις κομμάτι του. Να συμμετέχεις με όποιο τρόπο μπορείς. Η αιτία για όλο αυτό είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά του, με τον τρόπο που βρίσκονται κοντά του. Όμορφα πράγματα από όμορφους ανθρώπους!

Πηγές: asteras1928.wordpress.com